Verslag Monaco Kart Cup 13 t/m 15 october 2006.
Lex Cox en ik besloten de heenreis in twee etappes te doen, de eerste tot Beaune, daar ergens overnachten en dan op donderdag door naar Monaco.
De aankomst in Monaco werd overschaduwd door het feit dat we de hele stad hebben gezien tijdens onze zoektocht naar het circuit bij de haven. Door de hoge gebouwen werkte onze navigatieapparatuur niet goed, wat we niet in de gaten hadden totdat we merkten dat ze (of hij) ons steeds een andere richting opstuurde.
Met behulp van een vriendelijke politieagent vonden we om 15.30 onze pits, waar onze gastvrouw voor het weekeind, Monica, ons al opwachtte.
De Engelse truck met oplegger van ZIP, die alle Britse karts vervoerde, was ook net aangekomen en laadde van alles moois uit.
We hadden een overdekte pits, met voor iedereen voldoende ruimte, ’s nachts bewaking met zeer gevaarlijk uitziende en grommende honden, zodat we alles konden laten staan.
Iets later dan wij kwam Jan van de Burg aan, hij was gemakshalve omgereden tot halverwege München, iets wat hem ongeveer 300 km scheelde.
De reis van Joost van den Hul en John van Vucht was wel heel speciaal; ze deden 21 uur over 1400 km! De TomTom stond ingesteld op de kortste weg zonder het gebruik van snelwegen, dus de route ging over alleen 2-baanswegen! Opbrekingen en omleidingen waren er voldoende, de spanning in de cabine van de Holland Deuren Service bus moet soms wel erg hoog opgelopen zijn!
Harm Schuurman en Mirka kwamen per vliegtuig, Joost had de karts van Harm meegenomen.
Toen iedereen van de Nederlanders er was hebben we ingecheckt in het voor ons gereserveerde Marriott Hotel, de normale dagprijs per kamer was € 323,-, voor de deelnemers was een prijs bedongen van € 552,- voor 4 nachten, incl. ontbijt.
Alle kamers met uitzicht op de haven en de Middellandse Zee, 10 minuten lopen naar het circuit, maar er reed ook een gratis shuttle bus ieder half uur.
Het circuit was 1030 meter lang en overal minstens 8 meter breed, met veel rechte stukken en een paar nauwe chicanes. We volgden voor ongeveer de helft het stuk van het Grand Prix circuit langs de haven en het zwembad.
Vrijdag reden we 2 keer 10 minuten, zaterdag 3 keer 10 minuten en zondag 2 keer 15 minuten. Dat lijkt niet veel maar we hadden veel te zien, te sleutelen en te kletsen.
Er waren dus 5 Nederlanders en maar liefst 29 Engelsen en 1 Amerikaan. Dat was de wereldkampioen van 1978 Lake Speed. Een verschrikkelijk aardige vent die nog steeds snel was en ook zijn monteur van 1978 bij zich had.
Hij reed op een replica van zijn Birel uit 1978 die gebouwd was door Chris Arnold uit Engeland die zich ten doel heeft gesteld een verzameling aan te leggen van alle karts die in de 70er jaren wereldkampioen waren.
Op de Robardie kart na heeft hij ze nu allemaal, de laatste is een Taifun waar Francois Goldstein kampioen op werd in 1970, ’71 en ’72. Die hebben wij voor hem gevonden in Nederland en wordt op dit moment door hem gerestaureerd.
De Nederlanders hadden bij zich: Jan van de Burg een Mach 1 uit 1978 met een DAP, John van Vucht een Landia Nivelles uit 1973 met een Komet, Harm Schuurman een Dart met dubbele McCullogh (ongeveer 30 pk!!) en een Tecno met dubbele Parilla, Joost v.d Hul een Landia Monaco met Parilla en een Landia Astro 125 cc Suzuki en Arend Jan Kleijn een replica van de Taifun uit 1970 die hierboven werd genoemd met een Komet K88.
Bij de Engels gearbox karts reed ook mee Martin Hines, tegenwoordig directeur van ZIP karts en importeur van Bridgestone in GB, in het verleden 3 keer wereldkampioen met 250 cc superkarts.
Ook was er een 72 jaar oude karter die in 1962 met de eerste WK op de Bahama’s had meegedaan en die niet wist dat hij zou gaan rijden: zijn zoon had zijn kart uit die tijd gerestaureerd en voor zijn vader ingeschreven.
Er is door ons driftig gefotografeerd en gefilmd, op de website zijn daar voorbeelden van te zien.
Nog enkele wetenswaardigheden: 120 GP marshalls, 3 doktoren met ambulances, 2 brandweerauto’s met volledige bemanning en 2 vrachtautootjes die de gestrande karts weer terugbrachten naar de pits. Aanduwen van gespinde karts werd niet gedaan. Ze werden snel over de omheining getild, uitloopstroken waren niet aanwezig!
De in totaal 8 Nederlanders werden al snel de “Happy Bunch” genoemd omdat we elkaar altijd opzochten, alles samen deden en veel lol hadden. De Engelsen zijn onder elkaar veel minder familiair.
De Dart kart van Harm was een enorme sensatie vanwege het starten met een omgebouwde kettingzaag, het verschrikkelijke lawaai, de “dwarse” rijstijl en de enorme snelheid. Lex Cox die de kart startte kreeg al snel de bijnaam “cranker”.
Er is ook een foto van ongeveer 40 in krimpfolie verpakte Toni karts die werden gebruikt bij de 6 uurs race. Kosten € 6600,- per team van 3 inclusief gebruik van kart.
Wel na de race weer inleveren bij Toni!
We klagen niet over de prijzen van het eten en een biertje ( € 6,- ) want het was absoluut de moeite en de reis waard!
De twijfelaars hebben ongelijk gehad niet mee te doen, over 50 jaar kan het weer!
Arend Jan.