Het was zover het was donderdag 26 augustus, tijd om te vertrekken.
Ons race avonduur was begonnen.
Na ons vertrek uit het natte Soest hadden we ons team vergroot.
Chris en Mark sloten achter ons aan en even later waren ook Joost en Bart
van de partij. Na een aantal uur te hebben gereden stopte we bij een benzine pomp om bij te tanken en de sanitaire stop te houden.
Toen was het team compleet want A.J. en Lex sloten ook aan.
Nadat iedereen klaar was om te vertrekken namen A.J. en Lex al een voorsprong door er snel vandoor te gaan. Op dat moment had ik het stoeltje met Ben gewisseld en bedacht ik me geen moment.
Ik probeerde met de hele colonne achter me aan A.J. en Lex in te halen ofwel de race was al begonnen.
Het is uiteindelijk gelukt om de achterstand in te halen.
We reden weer strak achter A.J. en Lex en de colonne was weer compleet.
Toen kwamen de beroemde tolwegen.
Altijd een gedoe met die kaartjes en lange wachtrijen. En natuurlijk staan we dan net in de verkeerde rij die maar niet opschiet.
Op het moment dat we de tolweg wilde verlaten namen A.J. en Lex hun kans
waar. Zij stonden bij het juiste poortje.
Ze konden snel betalen en racete er vandoor.
Wij waren natuurlijk veel langzamer omdat Joost 10 minuten langer in de rij had gestaan. Daardoor hadden we de eerste race alvorens het kart evenement al verloren.
A.J. en Lex hadden een voorsprong opgebouwd die niet meer in te halen was.
Wij zijn dus verder gereden zonder A.J. en Lex en kwamen uiteindelijk aan in le Mans.
Nou ja, de plaats le Mans want het adres die we hadden ingevoerd in onze domdom klopte niet.
We stonden midden in een bos, na een tijdje te hebben gezocht gaven we de moed op en besloot Yvonne in haar beste Frans de weg te vragen in een motorzaak.
Even later kwam ze blij uit de motorzaak wandelen met een plattegrond tekening in haar handen die de Fransman voor haar had gemaakt.
Maar al die moeite was voor niets geweest want Joost was op onderzoek gegaan en belde ons op dat hij de weg wist. Het laatste stukje was Joost de leider van het team en bracht ons naar het circuit.
Na wat stuurmans kunsten reden we door de smalle pitsstraten naar ons plekje in de paddock.
We stapte uit de auto en stonden tot onze enkels in de blubber want ook daar had het veel geregend. Maar goed dat mocht de pret niet drukken.
We zijn met z’n alle op onderzoek uit gegaan en hebben ons ingeschreven voor het evenement wat zal gaan komen. Het was inmiddels droog dus leek het ons handig om alvast de aanhanger en de tent van Joost uit te pakken.
Dan hoefde dat de volgende dag in ieder geval niet meer te gebeuren.
Maar de planning viel letterlijk in het water want op het moment dat we eraan dachten begon het te hozen.
Iedereen rende naar de auto om te schuilen. Even later kwamen Lex en Yvonne aangewandeld. Wel is waar nat tot hun onderbroek maar ook dat mocht de pret niet drukken.
Ben heeft Joost nog geholpen met het afkoppelen van de aanhanger en de karts in veiligheid gesteld. Daarna zijn we vertrokken naar het hotel om de kleding te dumpen en zijn we met z’n allen gaan eten ik de pizzeria voor ons hotel.
Eenmaal aangekomen in de pizzeria vroeg Lex in zijn beste Frans om een tafel voor 9 personen. Na wat schuifwerk met tafels en stoelen was er een plekje vrijgemaakt in het uiterste hoekje waar het overigens erg warm was. Ik snapte het niet helemaal want er was helemaal niemand in de pizzeria die avond.
Dus waarom al die moeite voor 9 personen? Maar goed.
Na het eten begon iedereen een beetje in te kakken en besloten we naar het hotel te gaan. Natuurlijk waren er een paar diehards die niet moe waren en besloten nog wat te gaan drinken. Ook zij kwamen niet veel later naar het hotel en besloten naar bed te gaan.
De volgende dag stonden we weer fris en fruitig op.
De zon scheen dus een mooi begin van de dag. Tenminste dat dachten we want
op het moment dat iedereen klaar was om te vertrekken naar het circuit begon de lucht dicht te trekken en te regenen.
Wat nu?
We moesten pas s’middags karten dus werd er besloten om eerst naar de supermarkt te gaan want A.J. miste zijn pindakaas en ik mijn oordoppen.
Want met gesnurk kan ik niet slapen.
Daarna zijn we naar het le Mans museum gegaan. Daar hebben we mooie en leuke auto’s gezien. Even nog het winkeltje doorgelopen en kort daarna stonden we weer buiten.
Gelukkig was het weer verbeterd en zijn we naar het circuit gegaan.
We hebben alles uitgepakt en stonden klaar voor onze eerste ronde op het circuit van Alain Prost. Joost had zijn CanAm aangeslingerd en de rest besloot om met de 100cc te gaan rijden. We reden toch maar 2x die dag rijden dus was het makkelijker om de baan te leren kennen met de 100cc
Lex was zich die dag aan het voorbereiden op de volgende dag want dan zal hij met zijn schakel Tony kart met een Yamaha AS3 motor gaan rijden.
Het was zover, we mochten opstellen in de pits onder een tent en werden daar vandaan aangeduwd. Mark heeft zich rot geduwd. Hij was de enige niet rijder van ons groepje en Yvonne was fotograaf.
Na onze 10 minuten sessie te hebben gereden kregen we te horen dat we 10 minuten later weer moesten rijden in plaats van 30 minuten later. Iedereen zette alles gehaast weer klaar voor de volgende sessie.
Ook Mark was amper op adem gekomen en kon weer volop aan de bak.
Na onze 2de sessie waren we klaar voor die dag.
Bart had lekker gereden zonder problemen. Net zoals Joost die normaal gesproken niet veel verder komt dan de pitsstraat. Maar dit weekend heeft laten zien dat hij toch lekker kan rijden met zijn CanAm.
Iedereen maakte alles klaar voor de volgende dag.
Inmiddels begonnen onze magen te knorren en besloten we terug te gaan naar het hotel en te gaan douchen. Lex had bedacht dat we bij hun hotel konden gaan eten. Maar toen hij vroeg om een tafel voor 9 personen vertelde ze hem dat ze niet zo’n grote groep aan konden dus kwamen we weer uit bij onze oude vertrouwde pizzeria bij ons hotel. We hadden wederom goed gegeten en zijn vervolgens ons mandje in gegaan. De volgende dag zijn we vroeg vertrokken naar de kart baan.
De schakel karts werden te voorschijn getoverd en het feest kon beginnen.
Lex maakte zijn debuut met zijn schakel kart.
Iedereen nam zijn karts mee naar de startopstelling en we hadden bedacht dat het wel slim zou zijn om benzine mee te nemen naar de baan omdat we om de 10 minuten moesten rijden en dat 4x achter elkaar. Kortom een slijtage slag voor rijders en karts.
Helaas voor mij begaf mij JRM motor het de 1ste sessie. Dat kwam waarschijnlijk door de curbstones die toch wat gevaarlijker waren als dat we eruit zagen. Ik was niet het enige slachtoffer want Chris had de vorige dag ook behoorlijk pech. Hij reed over die beroemde curbstones en verloor daarbij zijn complete motor. Er bleek net achter die curbstone een gat te zitten waar hij in terecht kwam. Hij had ineens een flintstone kart en een losse motor onder zijn arm. 50 meter verder vond hij zijn carburateur en motor clips terug.
Gelukkig had hij zelf niets behalve dan een deuk in zijn echo.
A.J. had 1 keer motor problemen maar heeft de rest van het weekend er zonder kleerscheuren vanaf gebracht. Hij heeft samen met Ben geracet en ook Ben heeft alles heel gehouden.
Ook Lex was helemaal blij met zijn Tony schakel kart.
Eerste instantie reed hij langzaam rond maar daarna begon hij het steeds beter onder de knie te krijgen en stapte hij telkens met een grote glimlach uit zijn kart.
Ik moet ook zeggen dat het een erg technische en moeilijke baan was.
Ook de karts en motoren hadden het zwaar.
Dat was ook te zien wat er stonden behoorlijk wat rijders met pech.
Omdat die sessies kort op elkaar waren was het bijna onmogelijk om alles te rijden. Gelukkig konden we daarna even bijkomen want we kregen een aantal uren de tijd om bij te komen en puin te ruimen en ons klaar te maken voor de demonstratie race die s’middags zou plaats vinden.
Degene die dat wilde kreeg een transponder en mocht een tijd rijden.
Dat was iets want ze beter niet konden doen als je het mij vraagt.
Iedereen stond opgesteld en was klaar om te beginnen.
Op dat moment besloot de organisatie dat het anders moet. Iedereen moest
de kart weer op het karretje zetten en de kart op het rechte stuk zetten zodat de fotografen ook hun werk konden doen.
Na wat Frans gebrabbel was het tijd om te starten.
Er was alleen 1 probleem, bijna niemand had een duwer bij zich en Mark was al afgemat in de vorige 4 sessies. Dus hij was alleen duwer voor Chris want zoveel mensen in 1 keer aanduwen was onmogelijk.
Ik reed in mijn 100cc zip kart en Ben met de Kali schakel. Omdat er niet genoeg duwers waren besloot Ben om mij aan te duwen. Mijn motor starten snel maar de andere rijders hadden daar meer moeite mee. Het was daarom ook erg spannend om zonder kleerscheuren en gebroken enkels de eerste bocht te halen.
Maar na wat stuurman kunst en millimeter werk heb ik alle rijders en vooral duwers ontweken en was ik onderweg voor mijn tijdrit.
Na 3 ronden reed bijna iedereen en was de beest in de rijders los gebarsten.
Er werd ongeveer 10 minuten gereden en het leek wel oorlog.
Rijders gingen over de kop en ik heb zelf op 2 wielen gereden. Ben was daar overigens ook goed in. Dat had hij de vorige sessie al bewezen en A.J. zat eerste rang toe Ben zijn kunstje vertoonde. Wel is waar ongevraagd maar toch.
Verder werd er geduwd en getrokken om die ene goede ronde neer te zetten.
Om misverstanden te voorkomen zeg ik erbij dat de Franse rijders met net wat te moderne kart (in onze ogen) de aanstichters waren.
Door al dat geduw en getrek was het onmogelijk om een goede tijdronde te rijden. Ik ben alleen maar druk bezig geweest om andere te ontwijken en te kijken waarvoor er gele vlaggen uithingen.
Iedereen was blij toen de finish vlag kwam want dat betekende voor ons einde oorlog op het circuit.
Uiteindelijk had ik toch nog een 3de tijd neergezet en A.J. de 4de tijd.
Met het idee dat ik 3de geworden was en een beker zou krijgen wachtte we geduldig op de prijsuitreiking die rond 21:00uur zou gaan plaatsvinden in de kantine.
Na lang wachten was het zover. We kregen allemaal wat te eten en de prijsuitreiking was daar. Deze ging wat anders dan we hadden gedacht.
Ik kreeg niks en de grote verrassing was dat Joost de 1ste plaats kreeg omdat de jury zijn CanAm het mooist vond van alle karts.
Joost was zo blij als een kind. Dit had hij niet verwacht omdat hij helemaal niet snel reed. Hij was veel drukker met het beschermen van zijn body van de CanAm dan met rijden.
Kortom zijn weekend kon niet meer stuk.
Inmiddels was het 23:15 uur en begonnen we allemaal zware oogleden te krijgen. We hebben daarom iedereen gedag gezegd en zijn voor de laatste maal naar het hotel gegaan. s’Morgens vroeg zijn A.J. en Lex al vertrokken.
Zelf zijn we rond 8:00 uur in colonne weg gereden op weg naar huis.
Na een korte file kwamen we vermoeid maar voldaan thuis.
Ik denk dat ik namens iedereen mag zeggen dat het een geslaagd weekend was.
Het enige wat anders had gemogen was het tijdschema want dit was voor een topsporter al niet vol te houden laat staan voor de histo karters en niet te vergeten hun materialen.
Groeten Miranda