Jeder Stunde dürfen sie fünfzehn Minuten fahren, Zehn Uhr, elf Uhr, zwölf Uhr… Prima, zei ik tegen de baanbeheerder en liep nog een beetje wiebelig van de rit terug naar de parkeerplaats. Steven en Bart waren daar al druk aan het uitpakken want de eerste sessie stond tien minuten later op het programma. Dus, bandjes, erop pak aan, proef starten, en natuurlijk even vragen welke kant je eigenlijk op moet rijden. Immer geradeaus! klonk het antwoord. Duidelijk!
De eerste rondjes waren nog een beetje zoeken, ook omdat ik geen idee had hoe de baan liep maar vooral omdat het op sommige plaatsen nog behoorlijk glad was van het buitje dat die ochtend was gevallen. De tweede sessie was al stukken beter met dank aan de Duitse vrienden die het voor ons droog hadden gereden. Het is een mooi baantje wat ze daar hebben neergelegd veel snelle doordraaiers maken het heel anders dan de banen die we kennen uit Nederland en de bossige omgeving geeft het een hoop sfeer.
Ondertussen waren er meer van de club gearriveerd waaronder de die-hards die op de camping hadden overnacht om er maar zo vroeg mogelijk bij te zijn. (Klaarblijkelijk lag het luchtbedje toch beter dan ze verwacht hadden.) Alle gemütlichkeit in de paddock was ook de Duitsers opgevallen en tussen de sessies door kwamen ze vaak even een praatje maken of gewoon kijken naar al het moois wat de Niederländischen Leuten mee hadden genomen. Natuurlijk waren er de nodige opstart problemen voor de verschillende blokken. Maar gelukkig was daar Joost ‘Achtung Fahrerlager ‘ van den Hul die graag een helpende hand (of carburateur) toestak.
Met iedereen op de baan werd het erg leuk rondjes rijden. Overal waar je keek waren er rijders aan het stoeien en gebeurde er wat. Vooral de laatste sessies waren een bonte bedoeling. Jasper had besloten dat zijn vriendin maar moest leren karten. Dat koste haar welgeteld 3 ronden dus misschien moet hij op zoek naar een tweede kartje. De rest van het veld had het ook geweldig naar zijn zin en de vonken spatten er vanaf. Soms letterlijk, omdat je zoals Ton bij iedere linker doordraaier geëlektrocuteerd wordt. Of omdat je zoals Mark besluit eens van dichtbij te bekijken welk merk banden ze eigenlijk naast de baan hebben neergelegd.
“Je motor gaat altijd stuk in de laatste ronde” dat is natuurlijk een waarheid als een koe. Gelukkig voor Steven en Jasper was het ook daadwerkelijk de laatste ronde van de laatste geplande sessie en hoefden ze niet vroegtijdig terug naar die Heimat. Wel hebben ze genoeg te doen thuis want het volgende evenement staat 15 September alweer op de agenda en na zo een geslaagd evenement wil je het volgende natuurlijk niet missen!
Geplaatst door Edgar Steinebach
